8 Μάρτη - Παγκόσμια μέρα της γυναίκας: δεν είναι γιορτή, αλλά αγώνας ενάντια στη μνημονιακή πολιτική.

8 Μάρτη - Παγκόσμια μέρα της γυναίκας 87.000 γυναίκες σε όλον τον κόσμο δολοφονήθηκαν….. 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, με την Ελλάδα να κατέχει…… 8 Μάρτη: Κουβαλάει την κληρονομιά της πρώτης καταγεγραμμένης στην ιστορία απεργίας εργατριών στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού στη Νέα Υόρκη, το 1857, αλλά και όλων των ριζοσπαστικών γυναικείων κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση και χειραφέτηση.  8 Μάρτη 2019: Η καταπίεση, η εκμετάλλευση, η ανισότητα, η βία κατά των γυναικών συνεχίζονται αυξανόμενες, σε όλο τον πλανήτη, με την κρίση να βαραίνει τις γυναίκες ακόμα περισσότερο. Στα ήδη οξυμένα προβλήματα των γυναικών στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία – απόρροια της οικονομικής κρίσης και των νεοφιλελεύθερων αντιλαϊκών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια – έρχονται να προστεθούν και νέα. Τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται, οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά οικογενειακά βάρη, την καταστρατήγηση δικαιωμάτων, τα συνήθη θύματα της βίας στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο. Η πρόσβαση και η εξέλιξη των γυναικών στη δουλειά, οι μισθοί και τα επιδόματα, τα εργασιακά δικαιώματα διέπονται από πλήρη ανισότητα σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους και είναι πολύ χρήσιμα στους εργοδότες, αφού το μισό εργατικό δυναμικό δουλεύει φτηνότερα, ανέχεται περισσότερα, παράγει δουλειά και αναπαράγει το μελλοντικό εργατικό δυναμικό δωρεάν! Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα σχεδόν καθημερινά αποδεικνύουν: την αύξηση της έμφυλης βίας και καταπίεσης, των σεξουαλικών παρενοχλήσεων κάθε μορφής καθώς και ευρύτερα των σεξιστικών πρακτικών, την άσκηση εργοδοτικής τρομοκρατίας βάσει φύλου, οδηγώντας ακόμα και σε απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης, την ανάπτυξη δικτύων εμπορίας γυναικών κλπ. Παράλληλα, συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες υφίστανται αυτή την πραγματικότητα σε υπερθετικό βαθμό όπως μονογονεϊκές οικογένειες, γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες κλπ. Τέλος, η ανάπτυξη του φασισμού και της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής εντείνει μισογυνικά και σεξιστικά φαινόμενα και πρακτικές. Πρωτοφανή περιφρόνηση στο δικαίωμα των γυναικών να γίνονται μητέρες Οι δείκτες για τις γυναίκες στην Ελλάδα – ιδιαίτερα για τις νεότερες – είναι οι χειρότεροι σε όλη την Ευρώπη στα ποσοστά της ανεργίας, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στις απολύσεις, στο ύψος των μισθών και των συντάξεων κ.λ.π.  Τα ποσοστά της ανεργίας στις γυναίκες είναι 29% και στις νέες γυναίκες είναι πάνω από 63%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για το Σεπτέμβρη του 2018, το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων είναι για τις γυναίκες 64,5% και τους άνδρες 35,95% (Από τον Οκτώβριο του 2018 οι άνεργοι έσπασαν ξανά το φράγμα του 1 εκ. φτάνοντας το αρνητικό ρεκόρ τον Δεκέμβριο του 2018 του 1.116.816). Όσον αφορά τις απολύσεις, εκτός του ότι οι γυναίκες είναι οι πρώτες που απολύονται, ακόμα και οι έγκυες γυναίκες μπορούν πλέον να απολύονται «νόμιμα» από τους εργοδότες σύμφωνα με απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ (2/2018) επιβεβαιώνοντας έτσι το αποκρουστικό πρόσωπο της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ και τη μέγιστη υποκρισία που εμφανίζεται ως δήθεν προστάτης των κοινωνικών δικαιωμάτων, της μητρότητας και των πιο «ευάλωτων». Η παραπάνω απόφαση καταδεικνύει πρωτοφανή περιφρόνηση στο δικαίωμα των γυναικών να γίνονται μητέρες. Είναι γνωστό ότι πολλές είναι οι επιχειρήσεις που ρωτάν – παράνομα – τις νέες γυναίκες σε συνεντεύξεις αν σκοπεύουν να μείνουν έγκυες ή τις βάζουν να υπογράφουν ακόμα και σχετικές διαβεβαιώσεις, καθιστώντας τη μητρότητα από δικαίωμα σε διαβατήριο ανεργίας, χωρίς να υπάρχει καμία κρατική παρέμβαση. Οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί δεν δικαιούνται άδεια ανατροφής τέκνου και αναγκάζονται ή να αφήσουν τα νεογέννητα μωρά και να τρέχουν σε όλη την Ελλάδα ή να αρνηθούν την πρόσληψή τους με όλα τα επακόλουθα. Η εργασία των γυναικών έχει μετατραπεί σε δουλεία: Στην ΕΕ οι διαφορές μεταξύ των φύλων όσον αφορά τις αμοιβές είναι σημαντικές σε ποσοστό 16,1 %, όπως και οι διαφορές στις συντάξεις, οι οποίες ανέρχονται στο ανησυχητικό ποσοστό 40,2 %. Στην Ελλάδα, η διαφορά των συνολικών αποδοχών μεταξύ των δύο φύλων φτάνει το 45,2%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος βρίσκεται στο 41,1%. Σήμερα οι γυναίκες αποτελούν κάτι περισσότερο από το 50% της εργατικής τάξης, και πέρα από την ανισότητα μέσα στους χώρους δουλειάς, επιβαρύνονται πολύ περισσότερο με την δουλειά στο σπίτι. Η μείωση της αγοραστικής τους δύναμης έχει άμεση επίπτωση στην ψυχική και σωματική τους υγεία. Το 2013 η κατάθλιψη ανέρχονταν στις γυναίκες στο 15,6 %, ενώ στους άνδρες στο 9%. Η καθημερινή αβεβαιότητα των συνταξιούχων γυναικών είναι ακόμη πιο έντονη. Λόγω της άνισης αμοιβής σ’ όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν μπορούν να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και όλο και περισσότερο ζουν την κόλαση των απογυμνωμένων από κάθε αξιοπρέπεια γερατειών, ενώ έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή δουλεύοντας. Το δημόσιο χρέος και τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας δεν είναι καθόλου ουδέτερα απέναντι στο φύλο. Το αντίθετο, στοχεύουν στην εξαθλίωση της γυναικείας μερίδας του πληθυσμού και στην ένταση της ανισότητας μεταξύ των 2 φύλων. Θέλουν ένα γυναικείο πληθυσμό φτωχό, άρρωστο, άνεργο, φιμωμένο, που θα παρέχει όπως μπορεί τη δωρεάν εργασία του, εξυπηρετώντας, με τον τρόπο αυτό, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας και οι ιδιωτικοποιήσεις σχεδόν στο σύνολο των δημόσιων υπηρεσιών (κατάρρευση των νοσοκομείων, της Παιδείας,  η διάλυση των γηροκομείων,  ιδιωτικοί βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, φύλαξη παιδιών, φροντίδα στο σπίτι για ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία, κλπ) έχει τραγικές συνέπειες για τις γυναίκες και τις δυνατότητες που έχουν να βρούνε δουλειά ή και να παραμείνουν σ’ αυτήν που έχουν έτσι ώστε να είναι ενεργά ανεξάρτητα οικονομικά άτομα, γιατί όλες αυτές οι απαραίτητες λειτουργίες, έχουν πλέον περάσει στις πλάτες των γυναικών. Θέλουν να γυρίσουν τις γυναίκες πίσω στο σπίτι, στην εξάρτηση και την υποταγή! Στη «σίγουρη» σιωπή… Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που εισπράττουν όλη αυτήν τη διαρκώς αυξανόμενη βία που γεννά η ανασφάλεια, η φτώχεια, τα καθημερινά αδιέξοδα και που εκφράζεται τόσο στην κοινωνία όσο και στις προσωπικές σχέσεις. Και είναι πλέον ορατό ότι οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα αυτής της βίας που σήμερα φτάνει να παίρνει έως και ακραίες μορφές. 87.000 γυναίκες σε όλον τον κόσμο δολοφονήθηκαν από πρόθεση μέσα στο 2017 (μία στις δύο δολοφονήθηκε από ερωτικό σύντροφο ή συγγενή) 13 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ έχουν δεχθεί σωματική βία μέσα σ’ ένα χρόνο ενώ 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, με την Ελλάδα να κατέχει την 3η θέση… Από τις 11/3/11 έως 16/11/16 η Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 δέχθηκε 26.548 κλήσεις και 346 ηλεκτρονικά μηνύματα. Το 81% των κλήσεων αφορούσαν περιπτώσεις έμφυλης βίας. Από τις κλήσεις που αφορούσαν σε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών το 83% αφορούσαν σε ενδοοικογενειακή βία, και οι περισσότερες γυναίκες ήθελαν ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Το βάθεμα της κρίσης, έχει οδηγήσει σταδιακά την κοινωνία σε κατάσταση σοκ όπου καθημερινά τμήματά της συντηρητικοποιούνται και οδηγούνται σε ρατσιστικές εκφράσεις/επιθέσεις ενάντια σε άλλες κοινωνικές ομάδες όπως σε μετανάστες/στριες, άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, διαφορετικής θρησκείας κ.λ.π. Ο αγώνας μας όμως υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών είναι άμεσα δεμένος με τον αγώνα για το ρόλο και τη θέση των φύλων, ενάντια στα στερεότυπα που γεννούν καταπίεση, για ένα άλλο κοινωνικό και πολιτιστικό πρότυπο, για μια διαφορετική οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων που θα δένει τον αγώνα για γυναικεία και σεξουαλική χειραφέτηση με τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και θα στοχεύει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.  Ενώνουμε τη φωνή μας,  διεκδικούμε και παλεύουμε μαζί με τις χιλιάδες γυναίκες, που βγήκαν στους δρόμους της Βραζιλίας τους προηγούμενους μήνες, για να διαδηλώσουν ενάντια στον ακροδεξιό σεξιστή Μπολσονάρο, που διαδήλωσαν ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις του Τραμπ στις ΗΠΑ, πάλεψαν για το δικαίωμα στην έκτρωση στην Ιρλανδία και την Πολωνία, συμμετείχαν στους αγώνες ενάντια στην στοχοποίηση των μουσουλμάνων γυναικών, και πρωτοστάτησαν στους εργατικούς αγώνες για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους: Από τις υπαλλήλους των McDonalds και τις αεροσυνοδούς της Ryanair μέχρι τα νοσοκομεία, το Βοήθεια στο Σπίτι, τις συνταξιούχους της Εθνικής Τράπεζας, τις καθαρίστριες των σχολείων στην Ελλάδα, τις αναπληρώτριες στην εκπαίδευση κλπ. Οι γυναίκες δε γιορτάζουν, αντιστέκονται, αγωνίζονται και διεκδικούν! Δουλειά για όλες και όλους, με πλήρη ασφάλιση, υγειονομική περίθαλψη, κατοχυρωμένα εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Προστασία της μητρότητας Ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Νομιμοποίηση των μεταναστριών/των, άσυλο στις/στους πρόσφυγες Καταπολέμηση του σεξουαλικού και εργασιακού τράφικινγκ Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών Ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση στην κοινωνική και πολιτική ζωή Ισότητα – Αλληλεγγύη - Αγώνας