Εδώ ‘ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου
ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις.
Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ’ τη θυσία και τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Γιάννης Ρίτσος
Στις 10 Ιουνίου 1944 έγινε μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες της παγκόσμιας
Ιστορίας.
Στο
Δίστομο ο φασισμός έδειξε ατόφιο το αποκρουστικό πρόσωπό του, σε ένα από τα
μεγαλύτερα εγκλήματά του. Τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, έπειτα από σύντομη
μάχη με αντάρτες του ΕΛΑΣ στο Στείρι, στράφηκαν στο Δίστομο. Ήταν
απόγευμα, όταν οι χιτλερικοί διέταξαν τους Διστομίτες να κλειστούν στα σπίτια
τους και σε λίγο άρχισε το μακελειό. Από τα στρατιωτικά αυτοκίνητα ξεπετάχτηκαν
οι άνδρες των «Ες - Ες», ξεχύθηκαν στα σοκάκια, όρμησαν μέσα στα σπίτια και
άρχισαν να σκοτώνουν αδιακρίτως. 218 κάτοικοι (114 γυναίκες και 104 άνδρες) εκτελέστηκαν –σφαγιάσθηκαν. Μεταξύ των νεκρών, 45 παιδιά και έφηβοι και 20 βρέφη. Αφού κατέσφαξαν τους κατοίκους, οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό.
76 χρόνια μετά, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει…
76 χρόνια μετά, επιτακτικά όσο ποτέ να φωνάξουμε
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ –
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Η Διστομίτισα Μαρία Παντίσκα (από τη δημοσίευσή της στο περιοδικό LIFE, αρ.
τ. 10 στις 27-11-1944.).
Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή κλαίει µε λυγµούς, στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή … όλο το χωρίο ήταν μαυροφορεμένο για δεκαετίες, ακόμα και οι κουρτίνες των σπιτιών, τα πάντα…
https://www.youtube.com/watch?v=03K5eeIIMls&feature=youtu.be
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου