Κάτω από τη βάση οι Έλληνες μαθητές στο διεθνές τεστ αξιολόγησης PISA

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/kato-apo-ti-vasi-oi-ellines-mathiton-sto-diethnes-test-axiologisis-pisa#ixzz4Se1BU86u

Μάλιστα!!!

Και πρωτεύουν η Κίνα, το Μακάο, η Σιγκαπούρη, το Βιετνάμ κλπ. Μόνο η Φινλανδία και ο  Καναδάς «διασώζουν» το κύρος των αναπτυγμένων χωρών.

Που είναι η Αμερική με τα «Χάρβαρντ»;

Που είναι η Μ. Βρετανία με τα «Κέιμπριτζ»; Με τις  μεταρρυθμίσεις, με τις αξιολογήσεις και τον ανταγωνισμό.

(Η Αμερική παρεμπιπτόντως στα μαθηματικά κατατάσσεται  κάτω από τη βάση με μικρή διαφορά από την Ελλάδα, όπως θα δείτε στον επισυναπτόμενο πίνακα που είναι στα γερμανικά.)

Γιατί  δημοσιεύεται πολύ σπάνια,  σχεδόν ποτέ, ολόκληρος ο πίνακας;

Μια ομίχλη σκεπάζει πάντα τους διαγωνισμούς «Pisa».
Καμιά σοβαρή και εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι είναι ο διαγωνισμός «Pisa», τι ακριβώς μετράει, πώς βγαίνουν τα αποτελέσματα. Γιατί πρωτεύουν, συνήθως, οι μαθητές από χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας;

Που μπορεί να βρει κανείς αναρτημένα στα ελληνικά τα πορίσματα;

(Μάλλον πουθενά.)

«Πατώσαμε» στο διαγωνισμό είναι η μόνιμη επωδός.

Ποιοι πατώσαμε;

Η δημόσια εκπαίδευση;

Η ιδιωτική;

Η παραπαιδεία;

Όλοι μαζί;

Κι αν πατώσαμε τι πρέπει να κάνουμε;

Αυτά που λέει ο ΟΟΣΑ; Αυτά που ήθελαν και θέλουν να μας επιβάλουν με το 1,2,3......4(;) μνημόνιο;

Να αυξήσουμε τις ώρες των εκπαιδευτικών; Να αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης των εκπαιδευτικών;

Να συγχωνεύσουμε τα σχολεία; Να αυξήσουμε τον αριθμό μαθητών στα τμήματα; Να εντάξουμε, αβοήθητους, τους μαθητές με αναπηρία στα κανονικά σχολεία; Να βάλουμε τα σχολεία σ` έναν ανελέητο ανταγωνισμό; Να δημιουργήσουμε σχολεία για  την ελίτ και σχολεία γκέτο, εκτροφεία βίας και παραβατικότητας (Οι καθημερινές ειδήσεις από τις χώρες παραδείγματα δεν μας τρομάζουν;). Να αξιολογήσουμε τους εκπαιδευτικούς;

Η μοναδική δυτική χώρα που φιγουράρει, σχεδόν μόνιμα τα τελευταία χρόνια, στις πρώτες θέσεις του πίνακα, η Φινλανδία, δεν έχει αξιολόγηση.

Οι διαγωνισμοί τύπου «Pisa» δεν είναι ένας αμερόληπτος και αμέτοχος κριτής  που απλώς καταγράφει την πραγματικότητα.

Χαράζει, μάλλον καλύτερα επιβάλλει,  πολιτική σε πλανητικό επίπεδο.

Μια πολιτική πλήρως εναρμονισμένη με τα συμφέροντα της « Αγοράς» και του κεφαλαίου.

Η Παιδεία, παύει να είναι κοινωνικό δικαίωμα και γίνεται ατομική υπόθεση και εμπόρευμα που εμπίπτει στους νόμους της Αγοράς και τις επιδιώξεις της.

Όποιος «έχει», βρίσκει «καλό σχολείο» και «καλό πανεπιστήμιο» και μέσα απ` αυτό το δρόμο ελπίζει ή βρίσκει «καλή δουλειά» . «Καλή δουλειά», σημαίνει απλώς «καλά λεφτά».

Αυτή είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία και αυτή η φιλοσοφία επιβάλλεται με τις διάφορες «εργαλειοθήκες», πίσω από ωραίες λέξεις όπως  ποιότητα, αξιολόγηση,  «αριστεία», λογοδοσία, συνεκπαίδευση και πλανητικά  συνθήματα του τύπου  «πρώτα ο μαθητής», «κανείς να μη μείνει πίσω» κλπ.

Κι αυτό το στόχο υπηρετούν αυτές οι έρευνες, όπως φαίνονται κι απ` τις προτάσεις τους.